Strach i Nedza 2022

-


We must hope for our own dreams to come true, but also accept the fact that the world is much stranger than our ideas about it.
- Rebecca Solnit, "Hope in the Darkness"

Are we living in a time of cultural devastation? The achievements of a democratic state are undermined, the values ​​that have guided us throughout our lives turn out to be irrelevant, our intentions are distorted and our authorities are destroyed. What happened to social trust? Why is our life increasingly influenced by denunciations and insinuations, devaluation of achievements and undermining of achievements? More and more often we are placed on the opposite side of the barricade. Suddenly, we become traitors to the motherland, a group of bewilders, leftists, parasites. There are more and more invectives that are supposed to weaken our voice and self-esteem.

It is a catastrophic landscape, calculated to lose meaning and goals. But that is precisely why we must not give up. We are not interested in the cataclysm, but in the prospect of emerging from it. How to oppose this systemic extinction of faith in meaningful life? Is it possible at all? Where to look for sources of inexhaustible spirit energy, values ​​and personal bravery that allows you to live with your head held high and - despite everything - with a sense of meaning regardless of the circumstances?

Hope is not related to naive optimism, but to the awareness of the crisis in which we live, and the inner strength and faith to overcome it. An open heart is better than giving in to despondency and despair.

We would like the message of our performance to be the words of the Indian leader Many Advantages, which he addressed to the members of his tribe after the destruction of the traditional lifestyle in the clash with white civilization:

You were brave once and turned into pigs. I am ashamed of you. Self-pity has destroyed your bravery, it has robbed you of your spirit and self-esteem. Stop mourning the old days, they are gone with the buffalo. Go to the baths, clean your bodies (...) and then clean up your dirty lodges and get to work!
- Quote after: Jonathan Lear, "Radical Hope"

The performance was inspired by the film "8½" directed by Federico Fellini, a text by Jakub Roszkowski entitled "Fear and Poverty of the Fourth Republic of Poland" and the personal experiences of the authors.

Directed by Bartosz Szydłowski
Set design and costumes: Małgorzata Szydłowska
Music: Dominik Strycharski
Video: Dawid Kozłowski
Director's assistant: Bartek Harat
Inspector: Katarzyna Białooka

Starring: Marta Zięba, Angelika Kurowska, Michał Czachor, Andrzej Szeremeta and Kazimierz Illukiewicz

and Maria Bareła, Włodzimierz Bareła, Barbara Dziedzic, Grażyna Ladra, Hanna Napora, Sebastian Florek-Paszkowski, Ewa Skolias, Ewa Nowakowska-Włodek

Premiere: September 30, 2022

Popular Posts

Akademia Pana Korzynskiego | Korzynski Ultimate

-
Image
Dominik Strycharski – śpiew, flety, elektronika Joanna Halszka Sokołowska – śpiew, elektronika Maja Laura Jaryczewska – śpiew, syntezator, fortepian Grzegorz Tarwid – syntezator, fortepian Igor Wiśniewski – gitara, elektronika Kamila Drabek – kontrabas, gitara basowa Jan Pieniążek – perkusja, Instr. perkusyjne Andrzej Korzyński należy moim zdaniem do najbardziej wszechstronnych a zarazem intrygujących polskich kompozytorów. Jego twórczość obejmuje piosenki, muzykę filmową oraz elektroniczną i eksperymentalną. Fascynującą cechą tego twórcy jest właśnie wszechstronność i nieskrępowana wyobraźnia, pozwalająca mu poruszać się w dowolnej estetyce. Te cechy wybitnego twórcy, którym bez wątpienia był Korzyński, jego absolutna pasja do muzyki i brzmienia, plus moje przekonanie, iż jest to kompozytor niewystarczająco doceniony, spowodowały, że postanowiłem wraz z moimi muzycznymi partnerkami i partnerami oddać mu specyficzny hołd. Przepuścić jego twórczość przez nasze odczuwanie jego muzyki, i
Read more

For Jacek

-
Image
J acek Szymkiewicz 1974 - 2022 Znaliśmy się Budyniem ponad 20 lat. Poznaliśmy się jeszcze na Śląsku, kiedy chłopaki mieszkali w tej okolicy. Zawsze się trochę obwąchiwaliśmy, bo byliśmy z innej gliny. Spotykaliśmy się zawsze na szlaku, nigdy intencjonalnie. Graliśmy razem kilka lat w All Stars Dancing Band Michała Zadary, gdzie z lubością udawałem perkusistę, a Jacek czasem saksofonistę. Przeważnie jednak był tam świetnym basistą. Odszedłem też trochę z jego powodu, bo obok wielkiej sympatii, zawsze się czuliśmy ze sobą jak dwa psy zamknięte na siłę w tej samej klatce. Po prostu, życie w swoich kolorach. Prawdziwe, namacalne. Bo jedno jest pewne - nie ściemniał. A potem było PPA 2022 i super koncert Jego bandu, i fajna rozmowa. A chwilę później go już nie było. Z szacunku, bo był wybitny. To takie małe requiem, ta jego piosenka doskonale oddaje wszystko, o czym śpiewał. A był jedną z kilku osób, które mnie totalnie przekonywały po polsku. A równocześnie komponował fantastyczne utwory.
Read more