Doministry | Dominik Strycharski

New improved version of the Bytom performance at Audio Art 2016. Sebastian Smolyn Dominik Strycharski Krzysztof Wolek

Spektakl inspirowany tekstem „Małego księcia” Antoine de Saint Exuper'ego. Akcja toczy się na zapleczu areny starego cyrku, po drugiej stronie dekoracji, wśród karykaturalnych postaci cyrkowych, o których Mały Książę powiedziałby: „Nigdy nie wąchali kwiatów, nigdy nie patrzyli na gwiazdy, nigdy nikogo nie kochali”. To konstelacja bytów zawieszonych w pustej przestrzeni, przestających dostrzegać z pozoru niewinne zło, które sami tworzą na co dzień, stając się jego częścią. Król, Latarnik, Pijak, Bankier, Próżny to postaci dojrzałe, ale nie wrażliwe, paradoksalnie nie potrafią na chwilę stać się dziećmi. Nie są zdolne „rozpoznać, kto i co pośród piekła, piekłem nie jest, aby utrwalić to i rozprzestrzenić”. „Planeta róż” to opowieść o życiu, o potrzebie odnalezienia zagubionej przyjaźni i miłości, czasem trudnej do zaakceptowania. Historia stawia nas przed problemem dojrzewania w swoim człowieczeństwie i refleksji nad tajemnicą śmierci. „Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze

Programme: Louis Andriessen – Melodie for Recorder and Piano Dominik Strycharski – Harmonie (Ghost) for Recorder and Piano Dominik Strycharski – Recorder Sebastian Zawadzki – Piano Link Here

With Hubert Zemler Link Here

Dominik Strycharski Solo at Jazz i Okolice Recorders, with Eric Dolphy material Link Here

Link Here

CHOREOGRAPHY Ramona Nagabczyńska DŹWIĘK/SOUND Dominik Strycharski REŻYSERIA ŚWIATEŁ/LIGHT Ewa Garniec WYSTĘPUJĄ/CAST Magda Jędra Ramona Nagabczyńska Paweł Sakowicz Anita Wach DATA PREMIERY/PREMIERED 10/05/2014 Dinge to wielogodzinny performans muzealny autorstwa Ramony Nagabczyńskiej mający postać obiektu choreograficznego. Badana jest w nim choreograficzna istota systemów zależności, zarówno tych naturalnych, jak i tych wytworzonych przez człowieka. Punktem wyjścia do rozważań jest kanoniczna praca szwajcarskich artystów Fischli & Weiss „Der Lauf der Dinge”. Forma performensu, przypominająca raczej rzeźbę kinetyczną niż spektakl taneczny, jest próbą odwrócenia perspektywy z teatralnej na plastyczną, i co za tym idzie przewartościowania istoty cielesności oraz dramaturgii w tańcu. Praca ta jest propozycją przemyślenia procesu materializacji gestu tancerza i doświadczenia własnego „ja” w splocie działań świadomych, intencjonalnych, jak również tych przypadkowych, podyk