W Ogień in Małopolski Ogród Sztuki

by Mateusz Pakuła
Reżyseria: Wojciech Klemm
Scenografia: Anna Maria Karczmarska
Muzyka: Dominik Strycharski

Obsada: Karolina Kazoń, Natalia Strzelecka, Mateusz Janicki (gościnnie), Marcin Kalisz (gościnnie), Wojciech Skibiński

Pięcioro aktorów jako chór polskich duchów zawieszonych w purgatorium – przystanku autobusowym. Jak u Kafki postaci czekają na otwarcie wrót sprawiedliwości. I jak u Dantego spalają się swoją historią. Pięciu Kurasi. Pięć duchów. Albo też pięciu autochtonów dziwnego plemienia, które istnieje na tych ziemiach już od ponad 30000 lat. Kuraś biegnie w góry. Dalej i dalej – płonąć, pełen zemsty. Kim jest ten człowiek? I za co niby mamy go czcić?

Punktem wyjścia spektaklu "W Ogień" jest biografia Józefa Kurasia „Ognia”: bohatera, mordercy, przestępcy, partyzanta i Janosika, a także mit Podhala oraz tekst Mateusza Pakuły. W inscenizacji reżyserowanej przez Wojtka Klemma, pojawiają się podstawowe pytania dzisiejszej Polski: Czy zawsze trzeba patrzeć w przeszłość? Kogo trzeba czcić i za co? Czy jesteśmy w stanie pozbyć się ciężaru historii i zerwać z siebie tę koszulę Dejaniry, jaką jest polityka historyczna dzisiaj?

Kuraś jest postacią fascynującą teatralnie - wielowarstwową, wielopoziomową, posiadającą wiele odcieni - mówi reżyser. Przez tą złożoność na pewno intryguje pod względem artystycznym. Jako biało- czarny heroiczny rysunek, natychmiast zaczyna tracić swoje walory. Opowiadamy o różnych fazach jego biografii. Staramy się zrozumieć, co za nimi stoi. Znaleźć w labiryncie tropów, opowieści, relacji, jakieś okruszki prawy o człowieku.

W obsadzie spektaklu wystepują: Karolina Kazoń, Natalia Strzelecka, Mateusz Janicki, Marcin Kalisz i Wojciech Skibiński. Za stronę muzyczną odpowiada Dominik Strycharski. Spektakl powstał z myślą o pierwszej edycji festiwalu Genius Loci. Premierowe pokazy odbyły się w Zakopanem, 15 i 16 września, na parkingu przy Rondzie Solidarności. Teraz sztuka trafi na deski teatralne. Oficjalna premiera - 3 lutego na scenie Małopolskiego Ogrodu Sztuki.
Spektakl nie relatywizuje zbrodni, ale komplikuje opowieść i mnoży punkty widzenia. Daje głos też narodowokatolickiemu codziennemu „zdrowemu rozsądkowi”. (Witold Mrozek, "Gazeta Wyborcza")